Píosaí liom in áiteanna eile:

2006-09-18

An Pápa, an Fáidh agus an tImpire

Tá sé ina raic ó rinne an Pápa Benedict tagairt do agallamh idir Manuel II. Palaeologos, Impire Biosáintiam, agus scoláire Peirseach i 1391.
Ag caint le hollúna i Regenburgs a bhí sé, áit ar chaith sé fhéin tréimhse mar ollamh. Tá an chaint ar fad ar fail ó suíomh idirlíne na Vatacáine

Seo an sliocht a tharraing an raic:

In der von Professor Khoury herausgegebenen siebten Gesprächsrunde (διάλεξις - Kontroverse) kommt der Kaiser auf das Thema des Djihād, des heiligen Krieges zu sprechen. Der Kaiser wußte sicher, daß in Sure 2, 256 steht: Kein Zwang in Glaubenssachen - es ist eine der frühen Suren aus der Zeit, wie uns die Kenner sagen, in der Mohammed selbst noch machtlos und bedroht war. Aber der Kaiser kannte natürlich auch die im Koran niedergelegten - später entstandenen - Bestimmungen über den heiligen Krieg. Ohne sich auf Einzelheiten wie die unterschiedliche Behandlung von "Schriftbesitzern" und "Ungläubigen" einzulassen, wendet er sich in erstaunlich schroffer, uns überraschend schroffer Form ganz einfach mit der zentralen Frage nach dem Verhältnis von Religion und Gewalt überhaupt an seinen Gesprächspartner. Er sagt: "Zeig mir doch, was Mohammed Neues gebracht hat und da wirst du nur Schlechtes und Inhumanes finden wie dies, daß er vorgeschrieben hat, den Glauben, den er predigte, durch das Schwert zu verbreiten". Der Kaiser begründet, nachdem er so zugeschlagen hat,dann eingehend, warum Glaubensverbreitung durch Gewalt widersinnig ist. Sie steht im Widerspruch zum Wesen Gottes und zum Wesen der Seele. "Gott hat kein Gefallen am Blut", sagt er, "und nicht vernunftgemäß, nicht 'σὺνλόγω' zu handeln, ist dem Wesen Gottes zuwider. Der Glaube ist Frucht der Seele, nicht des Körpers. Wer also jemanden zum Glauben führen will, braucht die
Fähigkeit zur guten Rede und ein rechtes Denken, nicht aber Gewalt und Drohung. Um eine vernünftige Seele zu überzeugen, braucht man nicht seinen Arm, nicht Schlagwerkzeuge noch sonst eines der Mittel, durch die man jemanden mit dem Tod bedrohen kann...".



San eagrán a chuir an tOllamh Khoury ar fáil den seachtú agallamh (διάλεξις - conspóid) tugann an tImpire faoi ábhar an Djihād, an Cogadh Naofa. Is cinnte go raibh fhios ag an Impire go ndeir Sure 2, 256 "ní bíodh éigean i gcursaí creidimh. Is ceann des na Sure luath é seo, ó am, mar a deir na saineolaithe linn, go raibh Mohammed féin gan cumhacht agus faoi bhagairt. Ach bhí cur amach ag an tImpire freisin na forálacha sa Chóran - a tháinig ann níos deanaí - faoin gCogadh Naofa. Gan bacaint le mionphointí cosúil leis an iompar eagsumhal i leith "Sealbhoirí an Scriptúir" agus "Neamhchreidmhigh" chas sé ar bhealach giorraisc - ar bhealach a chuireann iontas orainne de bharr a ghiorraisce, ar lár cheist an caidreamh idir Creideamh agus Éigean. Dúirt sé lena phairtí san agallamh : "Taispeáin dom na rudaí nua a thug Mohammed, agus ní bhfaigheadh tú ann ach droch rudaí mídhaonna, mar shampla, gur ordaigh sé an creideamh a chraobhscaoil sé a scaipeadh leis an gclaíomh." Tar éis an buille seo do bhualadh, do thug an tImpire bunús mion don tuairim go bhfuil scaipeadh Creidimh tré éigean in aghaidh na céille: Tá sé contrátha le bheith Dé agus bheith an anama. "Ní maith le Dia fuil", a deir sé, "agus tá sé i gcoinne bheith Dé iompair i gcoinne réasún, gan iompar go 'σὺνλόγω'  Toradh na hanama, ní toradh an choirp í an creideamh. Is mithid, dá bhrí sin, don té ar mian leis duine a thabhairt chun an creideamh bua na cainte agus an smaoineamh cheart a bheith aige seachas éigean agus bagairt. Níl feidhm le lamh laidir, ná airm ná aon uirlís eile ar féidir ba a bhagairt leis chun áiteamh ar anam reasúnta"


Is léir nár tugadh aird ach ar giota beag den tsliocht úd, gan trácht ar an chaint iomlán.

soiléiriú foilsithe ag an Pápa ó shin, maraon le léithscéal as an masla a baineadh as, cé narbh é sin a bhí i gceist aige in aon chor.




Feictear dhom go bhfuil sciar airithe den phobal Ioslamach de shíor ag lorg iarraim cúis.

Féach, claíomh an fáidh atá mar meirge ag lucht na hIoslaime. Scaip an Ioslam leis an gclaoímh tríd an mean oirthear agus chomh fada le Catalunya agus geataí Vín. Tíortha Criostaí a bhí i mór chuid na tíortha sin roimh ré.

Is cogadh cosanta a bhí sna Crosaidí ar dtús agus i bprionsabal. Is fíor gur fhág iompar roinnt de lucht an Crosáide smal ar a gcúis; agus scannal ab ea an 4ú Crosaid, nár bhain amach ach an Biosáintiam agus a dhíbir an tImpire ann.

Ach ní bheadh cáil in aon chor leis na Crosaidí murach an lamh láidir a bhí á imirt ag Ioslamaigh ar oilithrigh Criostaí chuig an Tír Naofa, agus an bagairt do Biosáintiam.

Braitheann meas agus caoinfhulaingt ar chomhurraim. Ní cabhair ar bith é má chosctar ionraiceas agus saoirse creidimh ar mhaithe le gan dream le claíomh a mhaslú.



Lipéid: