Rud a chonaic mé go soiléir agus mé sa Ghearmáin le déanaí ná chomh ilchineálach is atá Éireann ár linne. Thall, bhí an cuma céanna ar na daoine, an chanúint céanna á labhairt acu, na héadaí céanna orthu.
Cinnte, bhí Turcach anseo is ansiúd - ach ba bheag difear idir iad agus muintir na háite, agus iad ann anois le trí glúin.
I Legoland féin, b'iad muintir na háite an fhoireann.
Anseo, nuair a cheannaím cupán caife is Seiceach, nó duine ón Breasail, nó Seapánach a dhíolann liom é. Cúis iontais é freastalaí Éireannach a fheiscint i mbeár nó bialann. Gan trácht ar siopaí.
Is mór an t-athrú in achar an ghairid atá ann; agus cúis imní airithe, ó tharla gur deacair an oiread sin daoine nua a chomhshamhlú. Sin, agus drong d'ar muintir féin nach ndearna an Tíogar Ceilteach leas ar bith dóibh.
Tá eagla orm go bhfeicfidh muid níos mó eachtraí gránna fritheachtrannacha.
Bíonn ar mo leanaí cur suas ró mhinic le hamadáin a thugann Naitsithe orthu de bharr gur sa Ghearmáin a rugadh iad. Níor mhaith liom bheith gorm, buí ná donn - ná fiú ard, fionn agus Slavach in Éirinn inniu.
Mar a deir sé ar an gcanna!
Nod libh: Tá tráchtanna múchta mar go raibh mé cráite ag tairiscintí airgid agus asarlaíochta i nGoogle Gaeilge. Tá fáilte roimh comhfhreagras áfach ag aonghusoh ag gmail ponc com.