um an dtrátha seo a bhí Eoin Pól II - Eoin Pól Mór - inár measc in Éirinn. Saol eile, tír eile. Tús a réim a bhí ann, agus é lán de spleodar agus fuinneamh, gan aon rian de na galair a tháinig air ina dhiaidh sin. Bhí muid soineanta faoin Eaglais agus an saol an uair sin. Féach go raibh roinnt cléirigh a nochtadh mar fimínigh ina dhiaidh sin lárnach ina chuairt.
Bhí mórán le rá aige linn, cuid de fáidhiúil go maith. Dúirt sé linn go raibh muid ag gabhal sa bhóthair - agus mhol dúinn gan ró aird a thabhairt ar an ábharachas. Ní dhearna muid rud air, agus féach an toradh a bhí air sin!
Chonaic mé go ndúirt sagart airithe Aibhistíneach (a bhíonn in achrann leis an gcliarlathas go minic) nach raibh i gcúirt an Phápa ach "cealg deiridh foiche ag bású". Is fíor go bhfuil íonghlanadh de dhíth ar an Eaglais, ach ní ag bású atá sí.
Bhí ar chomharba i bPoblacht na Seice na laethanta seo, agus i gcuir síos a scríobh John Allen dúirt sé gurbh ana léiriú ar "ceartchreidmheacht dearfach" a bhí ann.
Tá breac chuimhne agam ar chuairt Eoin Pól - bhí mé i measc an ollslua i bPáirc an Fhionnuisce. Is fearr mo chuimhne ar a thuras go Beirlín i 1996, agus ar dhá thuras a thug mé féin ar an Róimh.
Ach tá a theagasc linn i gcónaí. Táthar ann a mhaíonn go mbeidh sé, de cheart, ina measc siúd a tugtar "Dochtúirí na hEaglaise" orthu - na mná agus fir sin a chuir go mór lenár dtuiscint. Más féidir linn, mar Eaglais, tarraingt as tobar a theagasc, ag dul níos faide ná na cinnlínte sna nuachtáin agus na conspóidí saorga, go dtí an teagasc dearfach - an soiscéal - beidh muid in ann ár leas fhéin agus leas an bpobal i gcoitinne a dhéanamh. Fiú muna mbíonn muid ach inár "mionlach chruthaitheach" - tá sé de dhualgas orainn a bheith inár salann. Ní maith an rud é an iomarca salainn!
Aguisín - Tuairim spéisiúil ag John Waters inniu: