Nuair a bhí mé óg, ba rothaí mé. Mheabhraigh alt Fhachtna i Tuairisc sin dom. Is léir áfach go raibh aingeal coimhdeachta éifeachtach agam - ní raibh drochthimpiste riamh agam.
Níl fhios agam cathain a thosaigh mé ag rothaíocht, ach bhí mé i mo rothaí muiníneach faoin am a bhain mé an meánscoil amach - meánscoil a raibh turas 6km in aghaidh an aird chuige ar maidin.
Is cuimhin liom eachtra amháin, agus sílim gur roimhe sin a bhí sé. Le grúpa i gContae Mhaigh Eo. Ní cuimhin liom anois an rothar liom féin a bhí agam, nó rothar ar iasacht. Pé scéal é bhí na coscán air tobann. Bhí mé níos óige agus níos moille na daoine eile sa ghrúpa (ba duine sách beag mé i thús mo dhéaga, agus ní raibh mé riamh i mo fear spóirt).
Bhí formhór an ghrúpa cruinnithe trasna an bhóthair ag bun chnoic géar. Ní raibh smacht iomlán agam ar an rothar, agus bhí luas fúm. Chuaigh mé ar na coscáin go tobann - an chineál coscán ina dhéanann tú dul tuathail ar na troitheáin. Stopadh an roth go dtobann agus thit mise. Baineadh screamh craiceann de m'aghaidh. Dóbair gur bhuail mé cuaille le mo chloigeann, ach níor dhein. Craite, baill íogair ach gan faic briste.
Cúpla bliain níos déanaí, bhí mé ag rothaíocht le grúpa beag ón mbaile go dtí brú óige Ghleann Mholúra. Tá cnoc fhada ghéar agus cúpla casadh ann síos isteach sa ghleann. Bhí an clapsholas ann nuair a shroicheamar é. B'éigin na coscáin a oibriú chun smacht a choinneáil ar an luas. Ach tamall síos an chnoic chlis ar mo choscáin. Ní raibh le déanamh agam ach greim a choinneáil ar an stiúir - agus urnaí! Síos an chnoic ar luas lasrach agus tríd an chrosbhóthar gan stad ná moilliú. Bhí mé cúpla céad slat suas an chnoic ar an dtaobh eile sular éirigh liom an rothar a stop.
Nuair a bhí mé ar scoil roimh an meánteist bhí ranganna Gearmáinise agam i nGráinseach an Déin. Ba ghnách liom rothaíocht go dtí teach aint le m'athair i gCnoc Mhuirfean. Thugadh sise béile breá dom, agus ar aghaidh liom go dtí an rang, agus abhaile ina dhiaidh. Thar chnoc is gleann. Sa dorchadas sa gheimhreadh. Agus tríd fearthainn.
Níor tharla aon timpiste dom áfach. Uair amháin bhí mé ar chúlbhóthar cúng cnoic. Balla ard ar gach taobh. Leoraí mór cré ag iarraidh dul thairim. D'éirigh mé den rothar agus bhrúigh mé féin agus mo rothar in aghaidh an bhalla. Toisc go raibh mé imithe as a radharc go tobann, stop an tiománaí le cinntiú go raibh mé ceart go leor.
Ní cuimhin liom ach an t-aon timpiste amháin, nuair a bhí mé ag dul go dtí an ollscoil in Ardán an Iarla. I Rath Maoinis d'oscail tiománaí neamh-aireach a doras. Rinne mé iarracht dul timpeall air - bhí luas fúm. Ach bhuail leamhán an choscáin ar éigin an doras agus baineadh tuisle asam agus as an rothar. Ar ámharaí an tsaoil bhí an trácht stoptha agus thit mé idir dhá charr. Croitheadh bainte asam, b'shin é.
Ba é an rothar an ghnáth modh taistil ag mo chomhaoisigh, idir baineann agus fireann agus mé ar scoil agus ollscoil sna 1980í. Bhíodh na céadta rothar ag dul tríd Rath Maonais isteach sa chathair, ag fí a mbealach idir na gluaisteáin a bhí gafa sa trácht.
Nuair a chríochnaigh mé sa choláiste, agus roimh dom tosú ar phost, chuaigh deichniúr againn ar thuras chun na Fraince. Ar mhuin rothar, ag rothaíocht idir an dá calafort farantóireachta Cherbourg agus Le Havre.
Bhí mé i mBeirlín ansin. Cheannaigh mé rothar ceart go leor, agus bhain mé feidhm áirithe as. Ba a iompar phoiblí a chuaigh mé ar obair, ach tráthnóna agus an deireadh seachtaine rothaigh mé. Bhí raonta rothair cearta ann - ach bhí an trácht níos troime agus na tiománaithe níos mí fhoighní.
Mar sin féin, choinnigh mé an rothar. Nuair a tháinig na leanaí bhí rothar againn araon agus suíocháin feistithe ar chúl dóibh. Anois is arís bhain muid feidhm astu.
D'fhill mé ar Éirinn cúpla mí roimh mo chlann. Bhog mé isteach le mo thuismitheoirí i Tír an Iúir. Bhí mé ag obair i Sráid Fhearchair. Áit a raibh cith ar fáil!
Bheartaigh mé mo rothar a sheoladh romham - leis an bpost. Ach ón am go raibh mé ag rothaíocht an bhealach úd sna hochtóidí bhí na gluaisteáin dulta i leithne agus an trácht i dtroime. Ní raibh sé pléisiúrtha in aon chor.
Ar feadh tamaill, agus cónaí orainn i mBré rothaigh mé chomh fada leis an stáisiún traenach ar mo bhealach ar obair.
Ach nuair a bhogamar amach go Baile an Chinnéidigh, bhí an rothar ag bailiú deannaigh sa gharáiste. Tá na bóithre ró holc agus ró chúng. Agus na gluaisteáin ró leathan agus na tiománaithe ró mífhoighneach.
Rothaíonn mac liom fós - i Londain.
Tá súil agam go leanfaidh feabhas ar an mbonneagar rothaíochta. Ach is dócha go mbeidh mise i mo choisí feasta.