Bhí mé i lár na cathrach luath Dé Céadaoin seo caite, agus bheartaigh mé buaileadh isteach i séipéal an tSlánaitheora ar Sráid Dominic tar éis dom greim bia a fháil i lár na cathrach. Bhí sé ar an mbealach go háras na scríbhneoirí, cineál agus stad luas lámh leis. Bhí mé ann uair amháin cheana, ach sa charghas tráth a raibh gach dealbh clúdaithe le fallaing corcra.
Nuair a shroich mé an áit bhí tráth na heaspartan á chanadh ag na manaigh - mar a thuigfeá ó ainm na sráide, ord na seanmóirí a bhunaigh San Dominic Guzman atá lonnaithe ann.
Bhí bhféidir fiche manach ar an altóir, i ndá sraith ag amharc ar a chéile. Níos mó ná mar a bhí súil agam óg agus Éireannach.
Tá cáil na cantaireachta ar ord na nDoiminiceach. Agus is ag canadh a bhí siad. As Béarla. Ina suí, ina seasamh, agus nuair a bhí ainm an Tiarna á rá ag umhlú. Uaireanta bhí sraith amháin ag umhlú don sraith eile - ní raibh mé chluasa sách géar chun aithint cad a bhí i gceist ansin. Beirt ag canadh ina n-aonar uaireanta, nó bráthair ag léamh.
Ag deireadh iad ag siúl go sollúnta ón altóir.
Bhí cúpla nóiméad agam le hamharc ar an séipéal. Dealbha de Doiminicigh canónaithe. Claochlú an Tiarna sa bhfuinneog gloine os cionn na haltóra. Dealbh álainn de Mhuire banríon an Phaidrín. Ise a bhronn agus a spreag San Doiminic chun an deabhóid a scaipeadh.
Regina sacratíssimi Rosárii, ora pro nobis.
