Faoi dheireadh, thoir.

D'fhreastail mé ar dhráma Joe Steve - Faoi Dheireadh Thiar in Amharclann Smock Alley Déardaoin seo chaite.

Bhí sé thar barr.

Bhí, cinnte roinnt den chaint a d'éalaigh ó mo chluasa neamhoilte Bhleácliathacha.
Bhí deacrachtaí agam ach go hairithe le Coilmín (Diarmuid Mac an Adhastair). Ach is mar sin a bheadh san fíor saol agam. Agus bhí an t-aisteoireacht chomh maith sin nach dóigh liom gur chaill mé mórán den scéal. Beidh orm an dráma clóite a cheannach le bheith cinnte, agus le cur le'm fhoclóir!

Bhí Joe Steve fhéin go hiomlán inchreidte mar fear a raibh an t-amharc caillte aige.

Go deimhin, cé go raibh muid fáiscthe isteach i bpluais gruama de amharclann, bhí sé éasca de bharr feabhas an chliar creideamh go raibh muid i measc grá, gruaim, agus greann an tigh altranais úd.

Cén donas atá orainn i mBaile Átha Cliath nach bhfuil de chumas ionann amharclann cheart a chuir ar fail do dhramaí Gaeilge - tuige nach bhfaigheann na sár aisteoirí seo an t-aitheantas cuí, agus áit in amharclann sóúil, teolaí seachas poll dubh éigin i bhfolach i gcathair gríobháin?
(Bhí rudaí le rá ag Conchubhar faoi seo)

Bhí slua mór ann an trí oíche a bhí sé i san Smock Alley, nach bhfuil ach 120 nó mar sin suiochán ann (bhí suiochán breise curtha isteach). Bhí mórchuid den slua níos óige ná mise, rud a chuir iontas orm, agus níor aithin mé ach beirt, rud a chuir breis iontais orm. Le margaíocht cuí, táim cinnte go mbeadh amharclann mór líonta.

Má bhíonn deis agaibh, freastalaígí air! Tá an deis thart go fóill i mBÁC, ach beidh sé thall agus abhus, táim cinnte.