Tá an leabhar seo le Diarmuid Ó Suilleabháin ar leabhragán mo mhuintir le fada. Tar éis dom An Uain Bheo a léamh shocraigh mé tabhairt faoi.
Níl amhras ach gur máistir ar an dteanga é an Súilleabhánach, go dtig leis pictiúir bheo a bhreacadh le focail, agus na focail céanna a lúbadh agus a chasadh go cliste.
Ach chlis orm. Ní raibh aon lé agam le hábhar ná carachtar. Tá ceist an péacadh collaíochta, an caidreamh idir iníon an boc mhóir saibhir ┐an fear óg íseal meánaicmeach soineanta smolchaite.
Agus maidir le collaíocht suarach aimrid an fhir nár tháinig in inmhe toisc nár shaor sé é féin ó mharbhfháisc a mháthair, fiú agus í le fada san uaigh - bhraith mé smálaithe ag an dteagmháil lena ainmhian seasc leithleasach mí thairbheach.
Mearbhall a chuir an tríú snáithe fén mairnéalach orm.
Leabhar a bhí dá ré seans, ach ní raibh pléisiúr ná oideachas ann dom, agus chaith mé i dtraipisí é leath bealaigh.
Ní dóigh liom go mbeidh mé ag filleadh ar an Súilleabhánach ainneoin na buanna aige.
