Fuair mé an leabhar seo ar iasacht ó chomhghleacaí liom, a dúirt go mbriseadh sé mo chroí. Níor dhein, baileach - toisc go raibh mó chroí briste ar na pointí sin i bhfad ó shin! Muinseo an príosúin mór i mBaile Átha Cliath. Chaith John Lonergan a shaol ag obair sna príosúin; ag fáil bun oiliúint i Luimneach. Uaidh sin chuaigh sé go dtí an príosúin oscailte do ógánaigh i gCaisleán Seangánach, ar imeall Bhaile Átha Cliath. Iarracht forásach a bhí sa ghéibheann sin chun deis tosú as an nua a thabhairt do fir óga a bhí i dtrioblóid - agus is léir ón gcuir síos anseo go mbeadh rath air, ach gurbh amhlaidh gur duine le fís a chuir ar bun é, agus nuair nach raibh seisean san áit ceart in san Roinn Dlí agus Cirt gur ligeadh don turgnamh teip ceal tacaíochta, agus tré gan aon duine óg a sheoladh ann. Cineál leitmotif san leabhar atá ansin, duine nó beirt le hidéal ag iarraidh dán na ndaoine i ngéibheann a fheabhsú, ach an Roinn de shíor ag leagan lámh fuar marbh maorlathach ar na hiarrachtaí, ag scriosadh aon dul chun cinn.
Ní hamhlaidh ach oiread gur ag sábháil airgid don Stáit a bhíonn na ghníomhachtaí seo - ach a mhalairt go minic, ar bhealach follasach fiú gan chuir san áireamh go mba saoire go mór é deis a thabhairt do dhuine faoi ghlas forbairt seachas dul ar gcúl. Tá na scéalta a léiríonn an meon chúng atá i réim, agus an mí-bhainistíocht nach bhfuil de chúram air ach an Roinn agus an tAire a chosaint ó cáineadh ar bith, scannalach. Agus an dóigh an mhúnlaíonn na Sir Humphreys fiú aire forásach. (Súil agam, ach gan dóchas agam go bhfuil an leabhar seo léite ag Alan Shatter agus tuigthe aige!)
Is fiú go mór an leabhar seo a léamh. Tá súil - ach arís, níl mórán dóchas agam - go ndéanfar athnuachan anois ar an Státseirbhís sa chaoi is go ndéanfar údarás chomh maith le freagracht a bhronnadh ar na daoine ann; sa dóigh is go mbeidh rath ar iarrachtaí fónta leithéidí John Lonergan. Mura dtarlaíonn sé sin, ní thiocfaidh muid as an bpoll ina bhfuilimid. Daoine a itheann daoine, mar a dúirt an té a dúirt - agus daoine a shaorann daoine chomh maith.
Ní hamhlaidh ach oiread gur ag sábháil airgid don Stáit a bhíonn na ghníomhachtaí seo - ach a mhalairt go minic, ar bhealach follasach fiú gan chuir san áireamh go mba saoire go mór é deis a thabhairt do dhuine faoi ghlas forbairt seachas dul ar gcúl. Tá na scéalta a léiríonn an meon chúng atá i réim, agus an mí-bhainistíocht nach bhfuil de chúram air ach an Roinn agus an tAire a chosaint ó cáineadh ar bith, scannalach. Agus an dóigh an mhúnlaíonn na Sir Humphreys fiú aire forásach. (Súil agam, ach gan dóchas agam go bhfuil an leabhar seo léite ag Alan Shatter agus tuigthe aige!)
Is fiú go mór an leabhar seo a léamh. Tá súil - ach arís, níl mórán dóchas agam - go ndéanfar athnuachan anois ar an Státseirbhís sa chaoi is go ndéanfar údarás chomh maith le freagracht a bhronnadh ar na daoine ann; sa dóigh is go mbeidh rath ar iarrachtaí fónta leithéidí John Lonergan. Mura dtarlaíonn sé sin, ní thiocfaidh muid as an bpoll ina bhfuilimid. Daoine a itheann daoine, mar a dúirt an té a dúirt - agus daoine a shaorann daoine chomh maith.
