Bhíos sa chlós spraoi le m'iníon ar maidin. I bpáirc beag i mBré, páirc nach bhfuil aon cothabháil á dhéanamh air ag na húdaráis - ach atá glan de bharr díograis na gcomharsan. Nó sách glan, pé scéal é.
Bhí mé ag caint le bean. Bhí sí sách corraithe, mar ainneoin go raibh an áit glan inné, agus faoi ghlas thar oíche, bhí carn mór cac madra ar an gcosán arís. Le seachtain, thit trí paistí i gcac madra ann, agus bhí an trealamh spraoi smeartha le cac.
Dúirt sí (ó tharla na Éireannach í) go bhfuil muid mar Éireannaigh go maith ag clamhsán, ach go holc ag dul i ngleic le nithe mar seo. Go mbíonn muid ag brath ar dhaoine eile, "orthu siúd" nó ar "an Rialtas" i gcónaí.
Is eagal liom gur fíor di, agus táimse chomh ciontach le haoinne. Ar a laghad, ním iarracht féachaint chuige nach scaipeann mo phaistí bruscar, agus níl madra agam.
Ritheann sé liom go bhfuil nasc idir seo agus an cheist atá á phlé ag Áine - an folús sa phobal a ligeann do eachtraí uafara cosúil le batráil seanathair tarlú.
Is dóigh liom go bhfuil fírinne san téis faoi fuinneoga briste a dheisiú - má ghlac an pobal le mion mí iompar, go n-osclaíonn sé an bhealach do coireanna móra.
Tá sé in am ais-throid a dhéanamh. Ach conas? An cac áitiúil a ghlanadh suas an chéad céim!
Dála an scéil, faoin am a shroich muid an baile, bhí bróg m'iníon smeartha le cac a shiúl sí ann áit éigin ...
