Ar ár mbealach ar ais chuig an óstán bheartaigh muid greim bia d'fháil don turas. Bhí fonn ar Freddie triail a bhaint as an aip chun dul i ngleic le cuir amú bia - Too good to go. Threoraigh an aip muid chuig siopa ceapairí gar don óstán. Ar an ndrochuair bhíomar ró luath chun tairbhe a bhaint as an dtairiscint. Ach ó tharla ann muid, cheannaigh muid ceapaire an duine agus cúig taoschnó beag líonta le seacláid nó úll.
Go dtí an óstán ansin, málaí droime bailithe. Ar Métro mar nach raibh fonn siúl orainn. Bhí brothall ann. Bhíomar i Montparnasse i bhfad roimh am, shíl mé. Bhí fonn uachtar reoite orm agus d'aimsigh muid siopa faoi dheireadh san stáisiún plódaithe. Fuair uachtar reoite agus deis suí. Bhíomar ag ithe ar ár suaimhneas. Chaith mé spléachadh ar an aip SNCF ar mo ghuthán agus thuig go raibh botún tubaisteach déanta agam - go raibh an traein uair an chloig níos luaithe ná mar a shíl mé, agus go raibh ceithre nóiméad againn é fháil!
Buíochas le Dia (agus m'aingil coimhdeachta a thug orm amharc ar an bhfón) bhí muid gar don ardán ceart agus in am roimh do na geataí bheith iata.
Ach bhí ar suíochán sa chéad carráiste ag ceann na traenach...
Nuair a bhíomar leathbhealach suas an traein thosaigh an bípeáil leictreonach ag fógairt orainn go raibh na doirse le dúnadh...
Isteach linn mar sin agus shiúil an chuid eile istigh san traein - rud a bhí indéanta, BLD.
Bhí faoiseamh orm an suíochán a bhaint amach gach tuilleadh eachtraí. Bhí an ceapaire bealaigh blasta!
Ní raibh deacracht ar bith againn aistriú go dtí an traein áitiúil agus ceann scríbe i Lannion a bhaint amach. Áit a raibh ár n-aíonna ag fanacht orainn. Teaghlach déagóra a d'fhan linn roimh covid agus a choinnigh an nasc (agus a d'fhan linn arís an samhradh seo caite).
Chuireadar béile breá (móide gloine fíona) romhainn. Agus ansin codladh sámh tar éis na heachtraí!
