Fear ildánach is ea Annraoi de Paor. Bhí sé i measc na léachtóirí agam ar an Ollscoil, ina Ollamh le Innealtóireacht Leictreonach - é ag iarraidh teoiric an rialaithe a theagasc dúinn. Fear ana chiúin a bhí ann, ach ba léir an máistreacht a bhí aige ar an ábhar, agus chuaigh sé i bhfeidhm orainn. Mheall sé gan stró scoth na mic léinn chun tabhairt faoi na tograí a bhí aige don céim. Agus níorbh aon tograí gan dealramh iad - an uair úd nuair nach raibh mórán cainte fós ar bithleighis bhí sé ag cur a chumas chun fónamh do othair san Ospidéal Náisiúnta Athshlánúcháin. Ní raibh mise i measc scoth na mic léinn (toisc nár fhoghlaim mé conas obair cheart a dhéanamh go dtí níos déanaí) mar sin ní raibh aithne ró dhomhain agam ar an Ollamh Uasal seo. B'eol dom acmhainn grinn a bheith ann - bhaineadh sé feidhm as an leagan Béarla dá ainm agus é i Stanford i SAM, agus bhíodh scéilín grinn aige faoi 'the corridors of Power' a bheith aige thall. Tá aithne beagán níos fearr curtha agam air ag imeachtaí an Rotha.
Bhí spéis agam san úrscéal seo mar sin, nuair a fuair mé deis é a léamh. Úrscéal osréalach faoi Ollamh Ollscoile atá ciaptha ag mic léinn gan chumas. Faigheann sé faoiseamh san rith. Ach tar casadh in ndiaidh casadh san scéal nuair a bhronntar teoiricí doimhne mata air ag guth ina chloigeann - An Maitríseach Mire. (Chuir na maitrísí chéanna ar mire mise minic go leor).
Bhain mé sult as na corranna agus castaí sa scéal - an saol acadúil i scáthán riastradh, áiféiseach ach fós so-aitheanta. Níl fhios agam an mbeadh an pléisiúir céanna le baint as acu siúd nach bhfuil an mata agus an innealtóireacht ina leannáin acu.
