 |
| Pictiúr (c) Sinéad Corish |
I measc na cainteoirí spreagúla ag Imbolc i mbliana bhí Trevor Sargent - polaiteoir de chuid an Chomhaontais Ghlas.
Rinne sé cuir síos ar, mar a déarfá, a chré pholaitiúil (cé go ndúirt sé freisin go raibh creideamh i nDia aige) : go bhfuil andúil san ola ag cur as don gcine daonna, go háirithe san Iarthar, agus gur mithid dúinn muid féin a scoitheadh ón andúil sin. Bhain sé feidhm éifeachtach as an seomra chun aois an domhain agus an réimse ama a thóg sé breoslaí iontaise a chruthú a léiriú - le fógraí sna cúinní ar leith.
D'fhoghlaim mé go bhfuil muid spléach ar ola agus gás ní hamháin do fuinneamh agus taisteal agus freisin go bhfuil an talmhaíocht ag braith go mór air - de bharr modh Haber chun nítrigin a cheapadh chun leasú a chuir ar fáil.
D'inis sé an scéal faoin trioblóid a tharraing sé ar féin nuair a mhaígh sé gurbh an glúin reatha an ghlúin is lú úsáide fós - ach is deacair easaontú leis. Táimid uilig domhain ina ár saineolaíochtaí féin agus spléach chun hiomlán ar dhaoine eile do na nithe is simplí inár saoil!
Is mithid, dar leis, díriú ar shaol níos simplí (rud atá á dhéanamh aige fhéin ina gharraí cistine) - chuige sin áfach is gá dúinn na scileanna a bhí ag ár sinsir a fhoghlaim arís chun bheith níos neamhspleáiche.
Tagaim le cuid mhór dá anailís - ach ní aontaím go hiomlán gur gá ná gur cheart dúinn buntáistí an deighilt oibre a fhágáil inár ndiaidh.Ar scáth a chéile, tar éis an tsaoil, a mhaireann an daoine.
Ach is cinnte gur gá dúinn feidhm níos éifeachtaí a bhaint as acmhainní na cruinne agus an cur amú atá ann san Iarthar faoi láthair a stop. Go háirithe agus na tíortha BRICI ag brú chun cinn; agus a meán aicme siúd ag iarraidh sodar in ndiaidh uaisle, dar leo, an Iarthair!
