Ní maith liom madraí. Agus is dóigh liom go bhfuil sé cruálach pé scéal é iad a choinneáil i gceantair uirbeacha, áit a mbíonn iallach éill. Gan trácht ar a gcac a bheith ar fud na gcosán coisithe. Is bóthar mór chun aclaíocht a thabhairt do ghadhair an bóthar a shiúlann maidin is tráthnóna le dul ar obair. Bíonn cac flúirseach ann. Scaití ar ndóigh cuireann na húinéirí i malaí beaga plaisteach an chac, rud atá le moladh, más rud é go ndéantar fail réidh leis an gcac i gceart.
Ach le deireanas tá sé tugtha faoi deara agam go bhfuil scata de na malaí seo scaipthe ar imeall an chosáin, áit a mbíodh na "Tretminen" caca roimhe. (Tretmine - mianach a phléascann ach a seastar air. Agus leasainm na nGearmánach ar chac madra ar an gcosán. Intuigthe cén fáth).
Níos measa fós, ar an siúlóid conair na hAille thart ar cheann Bhré tá malaí mar seo feicthe agam crochta go cúramach ar chlaí! Níl ciall ná réasún leis seo - ní féidir leis an nádúr fáil réidh le plaisteach agus leis an gcac ann dá réir.
Ní cacamas go dtí é. Agus sin mo racht go n-uige seo.
