Tharraing an sliocht seo m'aird:
Ní chuireann an creideamh Caitliceach de dhualgas ar dhuine a chuid peacaí a nochtach don domhan mór trí cheile. Ceadaíonn sé dó é féin a cheilt ar an uile dhuine, cé is moite d'aon duine amháin, agus ordaíonn sé dó íochtar a chroí a nochtadh don duine sin agus é féin a léiriú do mar atá sé. Is don duine seo amháin ar domhan a ordaíonn sé dúinn a shúile a oscailt inar dtaobh; agus fágann sé de dhualgas air gan ár rún a sceitheadh ar acht ná ar éigean, sa chaoi go mbíonn an t-eolas sin ina aigne ionann is nach mbeadh sé aige ar chor ar bith.
Ritheann sé liom go bhfuil casadh san scéal ó aimsir Phascal.
Feictear daoine anois ar an dteilifís, ní ag ní línéadach bhrocach, ach á scaradh amach chun go bhfeicfí é. Dá táire a scéal is amhlaidh is fearr é, cheapfá. Ach fós is beag éileamh ar faoistin.
Anois, ní haon naomh mise. Táim ar aon fhocal le hEvelyn Waugh
Is eol dom go bhfuilim ainnis. Ach samhlaigh cé chomh hainnis is a bheinn gan an creideamhIs maith ann é, agus an Fhaoistin.
