Thiar i Mí Iúil tharla i Séipéal na Céibhe Nua sa chlár mé. Bhí an déagóir tar éis páirt a ghlacadh i gcampa ceoil claisiceach, agus bhí an ceolchoirm clabhsúir le bheith san séipéal.
B'é an peannaireacht Gaelach ar stáisiúin na Croise a tharraing m'aird i dtosach. (Agus d'fhéach mé féachaint an le V a litríodh Veronica. B'ea). Bhí rud éigin faoin stíl a d'aithin mé. Mheabhraigh sé leabhair dom ar chúis éigin. Agus nuair a d'amharc mé níos grinne ar cheann acu thuig mé cén fáth. Ainm Sheáin Uí Shúilleabháin a bhí leo. Is minic portráid údair óna pheann ar bileoga tosaigh leabhar i nGaeilge ón tréimhse ina raibh sé thuas.
Ábhar simplí in úsáid aige, gualach, uiscedhath agus gouache. Beocht ar leith sna pictiúir, áfach. Gluaiseacht sna líníochtaí. Áilleacht agus uaisle, cé gur pian agus céasadh atá á léiriú.
Is minic ealaín eaglasta leamh, kitschig i séipéil na hÉireann go háirithe, toisc nach raibh deis ag traidisiún ealaíne forbairt le linn na péindlíthe. Turas na Croise go háirithe.
Is iontach teacht ar ard ealaíon gan choinne i séipéal beag tuaithe, ar an gcúlráid.
Tuigeann siad an seod atá acu, is léir, mar go bhfuil caomhnú déanta ar na pictiúir le déanaí, agus míníu tugtha ar chlár na bhfógraí.
