Is breá liom bheith ag siúl. Nuair a bhím in Iarthar Dhuibhneach ach go háirithe. Tá méid áirithe bealaí siúl marcáilte, agus tá camchuairt na leithinse - Slí Chorca Dhuibhne - ann. Faraor, tá i bhfad barraíocht de ar bhóithre. Is beag talamh poiblí atá in Éirinn. Fiú sleasa na sléibhte, is cimín in úinéireacht grúpa feirmeoirí mórchuid de. Níl, mar atá ar an mór roinn, nó fiú san Ríocht Aontaithe, cearta bealaigh fairsing ná dlí fánaíochta ann.
Is le déanaí - cúpla glúin - a fuair muintir na hÉireann seilbh ar an dtalamh a shaothraíonn siad agus íocadh praghas ard i streachailt agus allas agus airgead freisin as. Fágann sin dearcadh láidir, colgach go minic ag úinéirí talún a bhfuil a gcuid talún tarraingteach do shiúlóirí. Is furasta deá thoil a ídiú.
Ní chabhraíonn sé gan amhras gur lucht cathrach mórchuid de na siúlóirí, dream atá gan ar thuiscint go minic ar eallach agus barraí.
Tá ceart siúl achrannach dá réir agus gan aon amharc ar réiteach fónta. Ní chuidíonn cásanna cúirte faoi timpistí ina éilítear cúiteamh ard. Bhí cás dá leithéidí sna cúirteanna le déanaí. Chaill an t-iarratasóir ar deireadh, ach bhí an cás ag dul ar aghaidh ar feadh roinnt blianta. Thuigfinn ar dhóigh don feirmeoir a mheasann gurbh fearrde dó cead siúl a dhiúltú agus fanacht glan ar achrann. Is mór an trua é, áfach.
Bhí orm an turas seo mo bhealach a dhéanamh tráthnóna Aoine ón mBuailtín chomh fada le Tig Áine ar an nGráig. Thaispeáin an léarscáil atá agam slí Chorca Dhuibhne ag leanacht an chósta ó Bhaile an Challa go Cloichear. Bhí fonn orm an píosa sin a shiúl - ní raibh sé siúlta cheana agam. Ar aghaidh liom mar sin, ainneoin na gaoithe. Ach agus mé ag Baile an Challa bhí na fógraí do mo threorú ar ais go dtí an príomhbhóthar. Chas mé ar ais, ag ceapadh go raibh botún déanta agam. Ach ní raibh rian de thús an bhealaigh.
Bhuail mé bleid ar fear amuigh lena mhadra, agus dhearbhaigh sé an rud a shíl mé - bhí an cosán a bhí ar mo léarscáil múchta, toisc gur dhún feirmeoir cúpla gort.
Ní raibh fonn achrainn orm, agus bhí mé ar tí aghaidh a thabhairt ar an príomhbhóthar le croí trom; ach thairg sé dom mé a thionlacan thar an bpíosa iata.
Táim fíor bhuíoch go ndearna. Bhí siúlóid iontach sceirdiúil agam fán gcósta, is chonaic mé an eas.
Ar ámharaí an tsaoil tá lúb leagtha amach ag an gcomharchumann chun an gcuid is fearr a fheiceáil - Slí Chuas na nEighe - a thosaíonn ag Cloichear. Mar sin féin is trua an bhealach a bheith iata.
Agus is mór an trua gan cead siúl ar bith a bheith ar Cheann Sibéal agus na Triúr Deirfiúr.
Ba mhithid teacht ar shocrú stuama.
Ar ndóigh ar mo shiúlta bhí fadhb eile soiléir - creimeadh cósta. Déardaoin shiúl mé giota den mbealach ó Béal Bán go Baile an Reannaigh- cuid mhór den bealach ite ag an bhfarraige agus bheadh sé deacair é shiúl ag lánmhara.
Ach táim buíoch go bhfuair mé an deis!
(Siúlóid Déardaoin gorm agus Aoine dearg ar an léarscáil thíos)
