Maidin Céadaoin lig mé do Freddie coladh amach - roinnt laethanta fada curtha dínn againn. Agus ar aon nós tá sé de nós agam siúl liom féin de thruslóga fada. Chuaigh mé ag siúl fán cósta dá réir, ag tosú amach tar éis bricfeasta thart ar a hocht ar maidin.
Bhí ciúnas ann, seachas ceiliúr na n-éan. Cosán marcáilte go maith, cuid de na grande randonnée atá ina líon dlúth sa Fhrainc.
Bláthanna an earraigh gach áit. Formhór acu a d'aithin mé ón mbaile. Casadh corr siúlóir eile orm fán tslí.
Bhí sé thart ar a leathuair tar éis an deich nuair a shroich mé Oileán Miliau. Is féidir siúl amach chuige nuair atá lag trá ann. Bhí an cosán díreach glanta nuair a shroich mé é. Mar sin, is beag duine eile a bhí ar an oileán agus bhí mé in ann é shiúl sa tsuaimhneas. Shiúl mé faid an oileáin i dtosach, ag tabhairt suntas don gcairpéad bláthanna. Bhí an t-uafás den falcaire fiáin folaithe san fhéar. Ag dearbhú nach raibh baol báistí ann. Coinnle corra, féirdris, sceach gheal, agus magairlíní meidhreach i measc na bláthanna a chonaic mé ina mbrat tiubh ar an dtalamh. (Bhí siad coitianta go maith fán slí freisin).
I lár an oileán bhí gcnuasach beag tithe (athchóirithe mar thithe saoire) den eibhir áitiúil bándearg. Agus uaigh Neoiliteach.
Faoin am seo bhí neart daoine tar éis an oileán a bhaint amach. Shiúl mé ar chosán cois faille timpeall cuid den oileán. Anois is arís chuala mé siosarnach san fhéir, agus uair amháin chonaic mé laghairt lonrach glas ag teitheadh romham. D'fhág mé an oileán agus lean orm fán gcósta. Fuair mé teachtaireacht ansin ó m'óstaigh ag fiafraí ar mhaith liom bheith pioctha suas chun dinnéir a ithe leo ar ais san tigh.
Shocraigh muid go mbuailfeadh siad liom ag an Eaglais i lár an bhaile a raibh mé gar dó. Cheadaigh mé Google agus ar aghaidh liom da treo sin, thar séipéilín Mhuire na dea-scéala.
Níorbh fada ina dhiaidh sin gur bhain mé an t-Eaglais amach. Bhí idir séipéilín agus Eaglais iata, áfach.
Siúlóid ana thaitneamhach a bhí ann.
