Nuair a luann bodach drúiseach meánaosta "cuartha Francach" bheadh sé inmhaite samhlú gur téisiúlacht atá ina intinn. Ach ní hea, an uair seo.
Nuair a thug mé faoi chéim san innealtóireacht sna 80í, is céim ginearálta a bhí ann, agus ní raibh speisialú i gceist go dtí an dara bliain. Ba innealtóir meicniúil an déin, fear a raibh clú air as a carbhat cuachóige. (Le linn Seachtain na ngiobal dhreap dream éigin an Túr uisce i mbelfield agus chroch carbhat cuachóige ollmhór air. Tagairt shoiléir!). Bhí béim, bhraith mé, ar an taobh meicniúil. Sa chéad bliain bhíodh léachtaí agus saotharlanna againn cúpla lá sa tseachtain i mBelfield, na hábhair ginearálta eolaíochta - Ceimic, fisic agus mata. Na laethanta eile bhíomar idir Ardán Phort an Iarla agus Sráid Mhuirfean i lár na cathrach (tithe an rialtais, anois! An Coláiste eolaíochta, fadó).
Mar chuid de sin bhí ranganna san tarraingt teicniúil le déanamh. Ní raibh mé ró iontach aige. Éilíonn a leithéid deaslámhacht agus pointeáilteacht. Suáilcí nach bhfuil agam dáiríre. Streachailt a bhí ann, agus ó shíl mé nach mbeadh sé de dhíth orm ba bheag mo spéis ann. Ba chuid den trealamh na cuartha Francacha áfach, uirlisí mar atá thuas a bhí úsáideach chun parabóil agus cuartha eile a tharraingt. Thuas staighre i seomra ciúin os cionn an ceoláras náisiúnta a bhíodh na ceardlanna. Gach duine againn le clár agus crosbhacart, agus pinn luaidhe ar cruas éagsúil. Agus riachtanach domsa, scriosán.
Bhí dearmad déanta agam de seo, ach le déanaí tá an dúlra ag meabhrú dom go bhfuil cuartha nádúrtha!
Is cuimhin liom, i 1994, nuair a thugamar cuairt ar Reiner Rolff sa Ghleann Mór go raibh ionad an Bhlascaoid á phlé againn. Bhí alt cáinteach leis san Irland Journal léite agam. Dúirt mé leis nár shíl mé an áit a bheith ró olc. Ba é a sheasamh siúd áfach go raibh línte díreacha an fhoirgnimh as alt. Nach raibh an foirgneamh neadaithe sa thírdhreach mar ba cheart. Is dóigh liom go bhfuil an fhírinne aige.
