Cothrom lae ár bpósta tríocha bliain ó shin a bhí ann Dé Luain agus bhí sé beartaithe againn turas gairid a dhéanamh. Roghnaigh mo nuachar oíche in óstán cois Éirne. Thugamar an bóthar orainn féin Dé Domhnaigh tar éis bricfeasta, á thógáil go breá réidh. Ó tharla muid sa cheantar, bhí fonn orm cuairt a thabhairt ar phluaiseanna Áirse an Mharmair. (Ní raibh fonn ar Uta. Barraíocht céimeanna agus cúnglach. D'fhan sí orm sa chaife).
Turas treoraithe, agus an uaimh curtha in oiriúint do thurasóirí. Síos linn céad caoga ceathair céim, tríd poll slogaide, go dtí abhann faoi uisce - ceann den trí sruth sa chóras pluaiseanna a thagann le chéile agus a fhágann tríd an Áirse a thugann a ainm don áit mar abhann na Cláidí. Ní fhaca mé an Áirse - is cosúil go bhfuil cuma an marmair ar an cailcít agus gurb é sin a thug a ainm don áit.
Siúlóid ciliméadar go leith tríd an uaimh, fá bhruach na habhann - agus ag pointe amháin i dtrinse stroighne tríd atá i gceist. Tá aolchuisne agus aolchoinnle fairsing, agus "cóilis uaimhe" agus leathán diamhaire cailcíte. Locháin san abhainn ina scátháin agus aolchoinnle déanta den aolchuisne iontu.
Bean óg a bhí mar threoraí againn, guth breá shoiléir aici agus í in ann dul in iomaíocht leis an sruth, a bhí glórach in áiteanna.
Is fiú go mór an cuairt, soilsiú éifeachtach ag cruthú taispeántas iontach as ealaíon an dúlra, cruthaithe tríd na mílte bliain. An aolchloch múnlaithe ag éirí agus titim na habhainn, agus uisce ón bportach thuas ag sileadh tríd agus ag cruthú cruthanna taibhsiúla cailcíte.
Taispeántas deas thuas freisin. Ceantar thart air a mbeadh fonn orm é a shiúl - agus é leagtha amach chuige sin.
Gar go maith d'Inis Ceithleann.
